Interview met dans-duizendpoot Simone!

0

portret simoneSimone Narraina is in 2012 afgestudeerd van de choreografie opleiding aan de dansacademie Fontys in Tilburg. Sindsdien heeft ze niet stilgezeten! Ze heeft verschillende (theater) voorstellingen gemaakt en daarnaast werkt ze als choreografe en dansdocente. Haar nieuwste passie is paaldansen en ze heeft onlangs de eerste prijs gewonnen bij de Nederlandse Pole-Art wedstrijd. Haar laatste voorstelling, ‘Lala Lucy en de Klok die Tikt’ heeft ze gemaakt in samenwerking met Niels van der Steen. In eerdere producties voor ISH en DOX werkte dit duo al samen aan locatievoorstellingen en stond daarmee op onder andere Lowlands, Over het IJ en Boulevard. Vanuit hun liefde voor surrealistisch urban danstheater is ‘Lala Lucy en de Klok die Tikt’ ontstaan: een stuk waarin tango, spitzen, paaldans en een jukebox moeiteloos worden verweven tot een intieme voorstelling.

Met jouw voorstelling ‘Lala Lucy en de klok die tikt’ heb je afgelopen weekend de Festivalprijs gewonnen op het Cafe Theater festival. Gefeliciteerd! Waarom denk je dat de voorstelling het publiek zo heeft geraakt?

Ik denk dat de voorstelling op heel veel levels bereikbaar is voor allerlei verschillende doelgroepen. De een ziet misschien een mooi verhaal tussen een pop en haar exploiteur, de ander ziet misschien ook andere lijnen en koppelt het aan het aan andere lagen waar we mee gespeeld hebben, zoals onbereikbaarheid, een feministische laag, maar ook een stukje gender-identiteit. Maar vooral denk ik dat de voorstelling ook heel veel raakvlakken heeft met de persoonlijke belevingswereld van de toeschouwer. Ik denk dat dat het mooie is, ieder kan er zijn eigen invulling aan geven, allemaal gevuld vanuit eigen ervaringen. En dat stukje herkenbaarheid doet het hem wel, denk ik!

lala lucy

Hoe was het voor jou om te spelen op het Cafe Theater Festival, tussen je publiek?

Het festival is zo ontzettend leuk omdat de fantasiewereld van het theater zich vermengt met het cafe, dus realiteit en fictie worden met elkaar verbonden. Ik vind het zelf als danser echt zo gaaf om te spelen op locatie omdat je direct iets terug krijgt van het publiek. Zowel tijdens als na de voorstelling. Anders dan wanneer je op het toneel staat en je applaus in ontvangst neemt, en weggaat via de artiestenuitgang. Plus de uitdaging van het dansen in een andere ruimte dan een dansruimte. Heel veel mogelijkheden ontstaan, maar ook is het een hele uitdaging om nog goed te functioneren op je spitzen terwijl je op een randje vensterbank aan het balanceren bent. Elke voorstelling is anders, waardoor het dansen van de voorstelling geen sleur wordt. Het is echt fantastisch!

Welk verhaal wilde je overbrengen met deze voorstelling?

Het is niet zozeer dat er 1 verhaal speelt met Lala Lucy en de Klok die Tikt. Het is dus ook niet zo dat mijn invulling, of de invulling van Niels, het verhaal is van de voorstelling. We hebben onderwerpen gepakt die ons aanspraken, we hebben gekeken naar ons personage Lala Lucy, en wat we haar wilde laten meemaken. We wilden spelen met onbereikbaarheid en Niels vond dat daar de tango uitermate geschikt voor was. Het is een voorstelling met zoveel lagen waarvan ik zelf niet eens meer weet hoe we er op zijn gekomen.

lala lucy tango

Waar haal jij de inspiratie vandaan voor de stukken die jij maakt?

Oef, dat is een moeilijke vraag. Maar wel een leuke. Waar komt inspiratie vandaan, is altijd een interessante vraag. Want als ik inspiratieloos op de bank zit, zou ik deze vraag niet kunnen beantwoorden.
Ik weet het niet, het is niet zozeer dat ik ergens specifiek inspiratie uit haal. Ik voel vooral de behoefte om mijn gedachtes vorm te geven. En hoe die gedachtes daar ontstaan, dat is denk ik gewoon een deel van wie ik ben. Soms voel ik dingen en dan voel ik die energie in mij op bubbelen van JA daar zou ik iets mee moeten doen! En de helft van de tijd worden deze ideeen nooit gebruikt. Maar ideeen en plannen zijn constant bezig in mijn hoofd eigenlijk.

Hoe is jouw passie voor dans ontstaan?

Ha! Ja leuke vraag, mijn zus zat op ballet en zij leerde mij thuis wat zij geleerd had op balletles. En toen wilde ik ook gaan dansen. Ik ben er een beetje in gerold. Een talent scout kwam naar onze dansschool om jong talent te scouten en ik werd met een paar andere meisjes geselecteerd om auditie te doen voor de vooropleiding dans aan de Fontys Dansacademie in Tilburg. Ik was toen 9. Voordat ik het wist was ik 17 en stroomde ik door naar het HBO. Het besef van; “ik kan dansen en ik moet er ECHT iets mee doen” kwam eigenlijk pas veel later, toen ik pas duidelijk had wat mijn persoonlijke pad in dans dan zou zijn. Ik paste niet in een company, ik wilde ook niet doceren tot mijn pensioen. Ik wilde iets anders, mijn eigen ideeen vorm geven, mijn eigen visie doceren. En daar werk ik nu heel hard aan. Sinds ik dat “licht” heb gezien, voel ik me fijn bij wat ik doe en kan ik echt niet meer zonder dans!

Hoe zou jij je dansstijl omschrijven? En Waarom ligt deze stijl (of combinatie van stijlen) jou zo goed?

Mijn dansstijl is echt een eclectische bedoeling. Mijn basistechniek ligt bij klassiek ballet en moderne dans, vanwege de vooropleiding. Maar ook hield ik enorm van het vak dansexpressie. Het was heerlijk om vrij kunnen bewegen, te mogen dansen vanuit jezelf! Op het HBO maakte ik kennis met urban dansstjilen, zoals popping en waving. Maar ook heb ik les gehad in afro-jazz, floorwork, tap, jazz, noem maar op. En sinds een paar jaar ben ik echt helemaal verslaafd aan paaldansen.

Ik denk dat elk lichaam zo zijn kwaliteiten heeft. Iemand die superlenig is, zal bijvoorbeeld liever yoga beoefenen dan iemand die korte spieren heeft. Popping voelde goed, en dat heeft mijn lichaam “opgeslagen” waardoor deze automatisch terugkomt in mijn bewegingen. Maar ook de tango die ik voor Lala Lucy heb geleerd, heerlijk die ganchos en ocho’s! Ik merk dat ik die in mijn paaldansimprovisaties nogal eens doe. Dus zo vormt eigenlijk je persoonlijke dansstijl, denk ik.

simone danst

We kennen jou als danseres, maar ook als choreografe en theatermaker. In welk van deze functies voel jij je het beste thuis, en waarom?

Ah ja, leuke vraag. Ik vind het ontzettend leuk om te choreograferen en een stuk te maken en de kwaliteiten van andere dansers te gebruiken om een stuk te maken. Vaak wanneer dat klaar is voel ik weer ontzettend de behoefte om zelf te dansen. Wanneer ik mijzelf choreografeer en wanneer ik in mijn eigen stukken dans kan ik genieten van het publiek en het performen zelf. Maar dan vind ik het weer jammer dat ik maar tot op een zekere hoogte weet wat ik aan het publiek vertel. Als je zelf danst heb je namelijk geen afstand van het materiaal en kun je minder objectief kijken naar wat je neerzet. Zelfs als je het terug kijkt op film, dan kijk je naar jezelf en ben je toch altijd bezig met; oh shit, dat been moet ik net iets langer vasthouden, of; pfff dit moment is veel te lang. Terwijl dat voor iemand die afstand heeft van het stuk zo helemaal niet hoeft te zijn. Ik doceer ook graag, andere mensen uit hun comfortzone trekken en met blozende wangetjes van inspanning weer naar huis sturen, hopelijk weer vol met inspiratie. Het heeft allemaal zijn charme en daarom wissel ik het ook graag af.

Je bent onlangs begonnen met het geven van danslessen in Utrecht. Wat is voor jou het belangrijkste om je leerlingen mee te geven tijdens je lessen?

Dat iedereen kan dansen. Ook al ben je een stijve harry, ook jij hebt een lichaam dat kan bewegen. Ik wil eigenlijk iedereen het gevoel van dans meegeven wat ik heb wanneer ik dans. En ik geloof dat je helemaal geen topdanser hoeft te zijn om dat gevoel te ervaren. Je moet het alleen wel durven om jezelf te laten gaan en te bewegen.

Wie is jouw grote voorbeeld in de danswereld en waarom?

Momenteel kijk ik enorm op naar paaldansers! Bendy Kate is echt een icoon voor mij. Maar ook Yvonne Smink! Wat een pioniers! Ik ben enorm gefascineerd hoe het paaldansen een derde dimensie kan toevoegen aan dans. En zij doen dat beiden op een hele artistieke en eigenzinnige manier. Overigens ben ik ook enorm geinspireerd door Pina Bausch! Van haar is de quote: I’m not interested how people move, but what moves them. Deze quote heeft mij ontzettend geholpen om mij te ontwikkelen als danser en choreograaf.  Zij is zo uniek en heeft prachtige dingen gemaakt die bij veel mensen herkenbaar zijn. En omdat ze heeft doorgedanst tot het einde, net als Martha Graham, ook een icoon die haar eigen visie heeft mogen ontwikkelen tot het einde. Pff er zijn zoveel mooie voorbeelden, Isadora Duncan is bijvoorbeeld ook echt een held! In haar tijd, zich zo los maken van bestaande dansvormen en lekker vrij bewegen, daar heb je toch echt lef voor nodig? Nouja, ik kan hier wel uren over doorpraten denk ik.

pole art

Met welke projecten ben je nu bezig na het Cafe Theater Festival? En wat kunnen we in de toekomst van jou verwachten?

Lala Lucy is nog lang niet afgelopen, we zijn nu bezig met het verkopen van de voorstelling aan verschillende festivals. We staan in ieder geval in het Pinksterweekend in de Uelenspieghel in Uffelte en op 12 juni mogen we spelen met het Anti-kater Theater in de Hofman in Utrecht! Ook ben ik bezig met het ontwikkelen van een nieuw karakter en een nieuwe danssolo aan de danspaal: Madame Weemoed. Dit wordt meer een korte act waar misschien festivals ook in geïnteresseerd kunnen zijn. Daarnaast ben ik bezig met het investeren in mijn danslessen! Dus tot de zomer ben ik nog wel even zoet hiermee. In de toekomst hoop ik mijn visie van dans aan zoveel mogelijk mensen te kunnen vertellen, ik hoop dat ik nog ontzettend lang mag blijven dansen en mag blijven creëren, maar ik hoop vooral mensen te raken en te inspireren.

Wil je op de hoogte blijven van Simone, of ben je geïnteresseerd in het volgen van haar danslessen? Kijk dan op haar website www.scn-dans.com!

SCN-Dans

Tekst: Fleur Everts, Foto’s: Floortje Rodermans, Pixcel.fr en Rogier Boogaard